ÜLKEM NEREYE…
Terörizm, öldürerek, vahşi, acımasız cinayetler, katliamlar yaparak hayatın normal akışını değiştirir; bireylerde korku, panik, endişe, kaygı yaratır, toplumları bir düşmanlık sarmalı içine sokar.
Acımasızlaştırma, duygusazlıştırma, düşüncesizleştirme, kültürsüzleştirme ve halklardan umarsız kalabalıklar yaratma da bu sürecin evrelerindendir.
Tıpkı şu anda ülkemizde olduğu gibi…
Artık son günlerde ölümler sıradan bir şeymiş gibi kabulleniliyor, olağan, normal görülüyor.
Hatta “Almanlarmış” deniyor.
Tıpkı daha önce “İngilizlermiş”, “Suriyeli”, “Filistinli”, “Yunan”, denip ‘acınılmadığı’ gibi.
Yani sadece yaşayanları değil, ölen insanı insan gibi görmeyip; milliyetine, etnik, dinsel kimliğine bakarak ayrıştırıyorlar.
Oysa hani ölüm bizi birleştirirdi, acısını paylaşırdık?
Aynı milletin unsurları bölündü, ulusumuzu oluşturan mozaikler parçalandı, herkes sadece öldürmekten bahsediyor.
İnsan kardeşlerimiz, dolmuşlarda, sokaklarda, caddelerde, kahvelerde, televizyonlarda, odalarda, sofalarda sanki birbirini öldürmeyi tasarlıyor.
Barış ve sevgi ne kadar uzak bir düş…
Asıl tehlike de işte bu noktadan sonra başlıyor.
Ama geri dönüş hala mümkün.
Artık terörizmi "acabasız, amasız,öteki, beriki, benimki seninki" ayrımı yapmadan anlamalı ve karşı durmalıyız.
Bir de…
Terörizm, devletin ve o devletin yurttaşlarının isteklerini içeren politikalarla oluşur.
Yurttaşlarımız demokrasi, hak, hukuk, adalet düzeni, barış, insan hak ve özgürlükleri isteklerinden uzaklaştıkça, tercihlerini bunların birisinin dahi olduğu düzenden yana kullanmadıkça, terör eylemleri artar.
Yani ülkenin en büyük meydanlarından birisini, Sultanaahmet’i sadece bir canlı bomba eylemcisi kan gölüne çevirmedi.
Hepimizin bunda payı var.
Ya demokrasi, ya terör seç, beğen, al ey halkım!..
Seni bilmem ama ben senin daha çok ölmeni istemiyorum.
Sultanahmet ölümleri içimde yeşil bir dal kırdı…Onlar ne kadar masumdular. Tıpkı diğer terör ölüleri gibi.
Ufuk Kekül
(13.01.2016)