Sokaklardan, caddelerden, alanlardan, parklardan, AVM'lerden, pazarlardan, hayattan çekiliyoruz.
Ölmemek için evlerimizde bekliyoruz.
Bizim dışımızda kimin öldürüleceğini bekliyoruz.
Yakınlarımızdan haber alıp, bu sefer de ölmediklerine seviniyoruz.
Ülkemizden de kaçış başladı. Bu ülkede yaşayan yabancıları biz değil, kilometrelerce uzaklıktaki kendi yöneticileri uyararak koruyor.
Utanıyoruz…
Amaç, korku, endişe, panik , güven duygusunu yitirmiş, karmakarışık ruh hali içinde yaşayan halklar , terörize edilmiş kentler yaratmaktı.
Başardılar…Terör halklılığımızı yendi…Halk değiliz. Teker teker yaşayan insan topluluklarıyız.
En son da bir stadyum halka kapatıldı.
G.S-FB maçı ‘güvenlik’ gerekçesiyle oynanamadı.
82 bin metrekarelik bir alanda maç izlemeye gelecek olan 30 bin kişinin can güvenliğini koruyamayan bu devletin yöneticileri, 783.562 metrekare Türkiye Cumhuriyeti toprağında yaşayan 78 milyonun can güvenliğini nasıl koruyacak?
Yeter artık!..
Bırakın gidin.
Biz yıkıldık ama bu cumhuriyet bir kişinin, birkaç kişinin gitmesiyle yıkılmaz.
Bu kan denizinin ufkundan bir güneş doğar.
Yok ettiğiniz sevgi barış ve özgürlük siz giderseniz gelir ancak.