Türkiye Cumhuriyeti’nin desek O, Türk milletinin desek de O…
O zaman kimin askeri olacaklardı ki?
Türk ordusunu dağıtarak silahlarını düşmana teslim eden Vahdettin’i de, darbelerle, muhtıralarla, faşist cuntalarla, vesayetlerle demokrasiyi ortadan kaldıranları, ordunun imkan ve mücadele kabiliyetini Ortadoğu bataklığında emperyalistlerin paylaşım savaşında kullandirtanları, son olarak da Emperyalizmin ve uşağı Feto sümüklüsü nün askerlerini de gördük.
Yunan komutanının askeri Fesli Kadir ve O’nun eteğini ölenleri de…
Ebedi başkomutanın gösterdiği hedef ve ilkelerden sapmayacağını vurgulayan bir ordunun askerlerinin varlığından korkulmaz,tersine güven duyulur.O komutan ki istese postalarını çıkarmaz ve kendi dönemi ve sonrasında yaşayan Hitler, Mussolini, Stalin, Salazar, krallar, sultanlar veya Arap şeyhlerinin ülkeleri gibi bir ülke kurardı. Ama O Türk halkına uygun yönetim şekli olan Cumhuriyeti seçti. Halk ve askerlerden oluşturduğu orduyla kurtuluş savaşı vererek bağımsızlığını kazanan bir ülkenin kurucusu olarak anılmak istedi.
Dolayısıyla “Mustafa Kemal’in askerleriyiz”demek askerler için de yurttaşlar içinde aynı anlamı içerir. Cumhuriyete bağlılığı, bir ve bütün olmayı, kurucu değerlerin izinde olmayı vurgular. Sevgi ve saygının ifadesidir. Bakınca üniforma, rütbe, emir komuta görülmez.
Keşke bu ülkenin yöneticileri, hakimleri, savcıları, siyasetçileri ve hatta Cumhurbaşkanı da o teğmenler veya özel günlerde ellerinde bayraklarla sokaklarda yürüyenler gibi “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diyebilseler o bilinçle düşünseler. Daha çok yüceliriz o zaman.
Teğmenler bir ritüeli canlandırdılar, tören kılıcı çattılar, bir metinle ant içtiler, kendi aralarında bir kutlama yaptılar, kıyamet koptu. Buna anlamlar yüklediler. Onların Atatürk’e bağlılıklarını ifade ettikleri sözlere anlamsız anlamlar yüklediler. Ama bu ülkede Diyanet işleri başkanı keskin, sivri cihat kılıcıyla camiye girip hutbeye çıktı, kimsenin gıkı çıkmadı.
Asıl tehlike ve tehdit kim?